Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Duo Reges: constructio interrete. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Laboro autem non sine causa; Quae cum essent dicta, discessimus.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Paria sunt igitur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Primum quid tu dicis breve?

Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.

Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Sed tamen intellego quid velit. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Satis est ad hoc responsum. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Scisse enim te quis coarguere possit?

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Minime vero, inquit ille, consentit.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Si longus, levis. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.